Z lotniska Okęcie do Łodzi omijając Warszawę Zachodnią

Od połowy grudnia 2019 PKP Intercity uruchomiło 6 par pociągów na dobę łączących Łódź Fabryczną z lotniskiem Okęcie z pominięciem stacji Warszawa Zachodnia.  Postanowiłem zobaczyć jak to w praktyce wygląda. Jest to okazja by pojechać torami po raz pierwszy użytymi do ruchu pasażerskiego, „z boku” Warszawy.

Na pewno nie jest to podróż na miarę kolei transsyberyjskiej, czy pociągu z północy na południe Australii, ale jest łatwiejsza do zorganizowania 😀.  I rzeczywiście 5 lutego 2020 dotarłem na lotnisko Okęcie bez najmniejszych problemów, korzystając z komunikacji miejskiej.

Na dalszą, właściwą, podróż zdecydowałem się pojechać  pociągiem IC 1922, odjeżdżający z lotniska o 11:12. Dobre kilkanaście metrów przed wejściem na peron jest biletomat, na którym z przodu jest wielkimi literami napisane, że sprzedaje bilety Kolei Mazowieckiej, a to że również i PKP Intercity – to widać dopiero z boku.  Na peronie jest tablica z odjazdami najbliższych pociągów, co prawda w niezupełnie chronologicznej kolejności…

Pociąg z Łodzi przyjeżdża punktualnie o 10:55.  Jest to Pesa Dart z którego wysiada jakieś dwadzieścia osób, z grubsza tyle samo wsiada.  Z tego co słychać, to w dużej większości cudzoziemcy.

W pociągu ciepło (na zewnątrz ciut powyżej zera) i czysto.  Po pociągu chodzi sprzątacz i robi swoje. Jak przyszedł do mojego miejsca, to się uprzejmie zapytał, czy może opróżnić śmietniczkę.  Nie wiedziałem, że muszę na to wyrazić zgodę, ale łaskawie kiwnąłem głową i sprzątacz zrobił swoje.

Ruszamy o czasie. Jak tylko wyjechaliśmy z tunelu na światło dzienne pociąg zwalnia, hamuje i zatrzymuje się przed stacją Warszawa Służewiec.  Z prawej strony, po równoległym torze, wyprzedza nas pociąg Kolei Mazowieckich, najprawdopodobniej KM 21624 z Radomia, opóźniony o jakieś 15 minut. Nie wiem dlaczego dalekobieżny pociąg jadący o czasie musi przepuścić opóźniony kurs lokalny, ale widocznie tak musi być,  Skutek: na Służewcu, pierwszej stacji, zarabiamy 6 minut opóźnienia, przy czasie jazdy od stacji początkowej planowanym na 4 minuty. No dobra, jedziemy dalej. Mijamy bez zatrzymania Żwirki i Wigury, na Warszawę Rakowiec przyjeżdżamy już 7 minut do tyłu.Na Służewcu i Rakowcu wsiadły pojedyncze osoby, nikt nie wysiadł.

Jedziemy dalej, ale tu warto pokazać na mapie (źródło: portalpasażera.pl) jak nasza trasa ma wyglądać.

Za stacją Warszawa Aleje Jerozolimskie (niebieska kropka po prawej stronie mapy) skręcamy w lewo od linii Warszawa-Radom, dojeżdżamy do linii Warszawa-Piastów i jedziemy wzdłuż niej (ale o kilkanaście metrów niżej) kilkaset metrów, następnie przejeżdżamy pod nią i kierujemy się na płn-zach do stacji Warszawa Głowna Towarowa.  Dalej jedziemy przez Warszawę Gołąbki, a za nią skręcamy na południe do Piastowa, gdzie łączymy się z „normalną” linią Warszawa – Koluszki – Łódź. Przez ten objazd dokłada się parę kilometrów, ale nie można inaczej, bo z Alei Jerozolimskich nie ma bezpośredniego połączenia torowego do Piastowa omijającego Warszawę Zachodnią.

Ale wracamy do naszego pociągu.  Nieco ponad 100 metrów przed (tzn. na południe) stacją Warszawa Aleje Jerozolimskie odgałęzia się w lewo linia kolejowa 510 (LK 510), którą pojedziemy.  Do grudnia 2019 nie była ona używana dla ruchu pasażerskiego.  Jest to linia jednotorowa, a odgałęzienie jest w poziomie, czego skutkiem – w naszym przypadku – jest to, że wstrzymujemy jazdę SKMki w kierunku Okęcia., która czeka przy peronie 1.  My jedziemy po drugiej stronie tego peronu, ale za daleko od jego krawędzi, by pociągi na linii 510 mogły tam zabierać czy wysadzać pasażerów.

Jedziemy, a raczej snujemy się, w kierunku stacji Warszawa Główna Towarowa. Dozwolona maksymalna prędkość na LK 510 to zawrotne 40 km/h, a po drodze są dwa przejazdy kolejowe, skądinąd wyposażone w sygnalizację świetlną, ale wymuszające zwolnienie pociągu do 20 km/h. Pierwszy z nich jest przez ulicę Poronińską (mapa), pokazane na tym filmiku (oczywiście zrobionym innego dnia), gdzie pociąg relacji Łódź Fabryczna – Warszawa Lotnisko Chopina wlecze przez ten przejazd:

J

Jedziemy dalej. Za chwilę wjeżdżamy pod wiadukt linii Zachodnia-Włochy (ma ona wielce skomplikowaną oficjalną numerację, więc ją sobie tu odpuszczę, każdy wie o co chodzi). Tu jest mapa pokazująca lokalizację tego wiaduktu. Jedyną ciekawostką jest to, że tor idący dołem idzie po lekkim łuku, co chyba nie jest zbyt częste.

Jedziemy dalej.  Kolejny (i na szczęście ostatni) przejazd kolejowy, tym razem przez ulicę Potrzebną (mapa). Tez jest sygnalizacja świetlna, pociąg znów zwalnia.

Za chwilę LK 510 kończy się (po niecałych 4 kilometrach) w plątaninie torów stacji Warszawa Główna Towarowa, nad tunelem nad ulicą Dźwigową (mapa}.  Jedziemy na zachód trasą nieuczęszczaną przez regularne pociągi pasażerskie, a za oknem mnóstwo pustych torów i  jakieś pociągi towarowe na dalekim horyzoncie:

Ale oprócz pustych torów możemy zobaczyć inne widoki.  Na przykład przytorową rupieciarnię: 

Jedziemy dalej, i widzimy dwa nostalgiczne obiekty. Warszawa Główna Towarowa nazywała się kiedyś Warszawa Odolany  i była największą stacją towarową w stolicy. Była tam górka rozrządowa i inne towarzyszące jej obiekty, np. nastawnia i budka starszego ustawiacza :

Przesadziłem, nie wszystkie tory są niezajęte.  Przejeżdżamy koło  trzech pustych składów pociągów pasażerskich, czekających na  podstawienie na Warszawę Zachodnią. Na zdjęciu widać tylko dwa:

Jedziemy dalej.  Z lewej strony dołączają tory linii Warszawa Włochy – Sochaczew (dla fanatyków miłośników kolei LK 3). a nieco dalej mijamy stację Warszawa Gołąbki. Ale nie jedziemy przez perony, tylko po równoległych do nich torach LK 19, stanowiącej część tzw dużej obwodnicy Warszawy.  Za Gołabkami  LK 19 skręca na lewo, czyli na południe. Po drodze udało mi się zrobić zdjęcie podstacji położonej przy ulicy nomen omen Bocznicowej. Ta budowla z tyłu podstacji to wiadukt drogi S8 nad wyż. wym. Bocznicową i torami LK3 do Sochaczewa w Broniszach.

Przy posterunku Józefinów, tuż na wschód od Piastowa,  wjeżdżamy na tory linii Warszawa-Skierniewice (LK1 dla pedantów) i już z rozsądna jak na polskie warunki szybkością jedziemy non-stop do Żyrardowa.  Nie będę się rozpisywał o tym odcinku, bo (a) nie o niego chodzi (b) nie mam nic nowego do powiedzenia.

Do Żyrardowa przyjeżdżamy 9 minut po czasie. Wysiadam, bo dalsza trasa to nie na temat.  Oprócz mnie wysiada jeszcze jeden pasażer.

Idę na dworzec kupić bilet powrotny do Warszawy.  Spora cześć powierzchni dworca jest zamieniona na jakieś sklepiki, ale wszystko jest dobrze utrzymane. Jest kasa z miłą obsługa i niewielka poczekalnia.  Wychodzę na peron, a tam nie mogę się oprzeć okazji zrobienia ostatniej fotki: budynek dworca, ładnie odnowiony, jest pięknie oświetlony słońcem.