„Babcia” Kolei Mazowieckich znów wozi pasażerów.

Pisałem niedawno o sześćdziesięcioletnim elektrowozie, który ciągle prowadzi pociągi. Do taborowego „klubu aktywnego seniora” dołączył elektryczny zespół trakcyjny (EZT) EN57-038 z 1963 roku.

Pojazdy serii E57 budowane były w latach 1962–1993 we wrocławskim Pafawagu. Zbudowano w sumie ponad 1400 sztuk, i uważa się, że jest to najdłużej produkowany pojazd szynowy na świecie.

E57 składa się z dwóch wagonów sterowniczych i umieszczonego miedzy nimi wagonu silnikowego. Te trzy wagony połączone są na stałe (tzn. można je rozłączyć w warsztatach, ale nie w normalnej eksploatacji) i jest między nimi przejście dla pasażerów,. Wagony sterownicze mają na zewnętrznych końcach sprzęgi Scharfenberga, umożliwiające łączenie 2 czy 3 jednostek w 6- czy 9-wagonowy pociąg.

Pierwszy kurs EN57-038 miał miejsce 9 maja 1963 w Krakowie. Od 2003 jest własnością Kolei Mazowieckich. Najpierw jego bazą był warszawski Grochów, a obecnie – oddział w Tłuszczu.

Po gruntownym „liftingu” w Zakładzie Napraw Taboru Kolejowego w Mińsku Mazowieckim, pociągowi przywrócono tradycyjne żółto-granatowe barwy. Dawniej tak były malowane wszystkie pociągi podmiejskie w Polsce.

Koleje Mazowieckie nazwały EN57-038 „babcią”. Na liczniku „babci” jest grubo ponad 6 mln km, ale ma wrócić na swoją przedremontową trasę Tłuszcz-Ostrołęka.

Pociągi z serii EN57 są stopniowo wycofywane z ruchu w miarę dostaw nowocześniejszego taboru. Pasażerów wozi już tylko kilkanaście najstarszych składów. Niedługo „babcia” zostanie jako jedyna. Do następnej naprawy ma kolejne pięć lat lub pół miliona kilometrów po mazowieckich torach.

Na zakończenie, wykazując totalny brak szacunku dla „babci” i jej rodzeństwa, wspomnę, że żargonowa nazwa pojazdu serii EN57 używana od lat 1980-tych, to „kibel”. Nie jest jasne dlaczego. Jedno z wyjaśnień mówi o charakterystycznym zapachu w jego wnętrzu, z kolei inne – o szafkach wysokiego napięcia, które zamiast w skrzyni pod podłogą (co powodowało liczne awarie) zaczęto montować w miejscu WC w środkowym wagonie, w wyniku czego „serce” EN57 mieści się w miejscu po toalecie.

^{zdjęcia: Koleje Mazowieckie}